أوله: لبالبست ز خون جكر ﭘﻴﺎلهء ما *** دم نخست ﭼﻨﻴﻦ شد مكر حوالهء ما // بر آستان تو شها رود كه مردم را *** بديده خواب نيايد ز آه نالهء ما // ز قدر وى تو شرمنده باغبان می گفت *** كه آب و رنك ندارند سر و لالهء ما // چو گل بوصف رخش جا به جا کشد شاهي *** بهر کجا ورقی رفت رسالهء ما...